Një përqasje konservatore ndaj parimeve mjedisore
Shkruar nga
Teksti i himnit klasik “America, the Beautiful” – shkruar nga poetja Katharine Lee Bates gjatë një udhëtimi të vitit 1893 në Majën e Pikesë – dëshmojnë shkëlqimin natyror të Shteteve të Bashkuara. Por nganjëherë nënvlerësohet që në mesin e atyre që duan më shumë të ruajnë ato “valë qelibari gruri” dhe “madhështi malore ngjyrë vjollce” ka shumë njerëz që gjithashtu besojnë fort në trashëgiminë tjetër të qëndrueshme të vendit – një treg të lirë.
Reduktimi i ndikimit tonë në mjedis është një parim thelbësisht konservator. Në vend që t’i shohin njerëzit si të ndarë nga natyra, ose thelbësisht të dëmshëm për mjedisin, konservatorët kuptojnë se kujdestaria mbi tokën nderon natyrën si mirësi dhe bukuri. Konservatorët besojnë se ju duhet të keni lirinë për të zgjedhur se si të jetoni, ndërsa merrni përgjegjësinë për të paguar për ndikimin që shkaktoni. Ashtu si konservatorët e kuptojnë se ndëshkimi i kriminelëve për krimet e tyre është më sipëror ndaj rregullimit të përgjithshëm të kontrollit të armëve, ne besojmë se ata që hedhin ndotës në një rrjedhë duhet të paguajnë për humbjen e ujit të pastër dhe mundësive për të peshkuar.
Mjerisht, ai parim kryesor konservator nuk është përkthyer gjithmonë në një axhendë të qëndrueshme mjedisore. Që nga fillimi i viteve 1970, ambientalizmi ka qenë sinonim i politikave të qeverisë së madhe të krahut të majtë. Nga zgjerimi i autoritetit të Agjencisë për Mbrojtjen e Mjedisit në rregulloret e shumta shtetërore dhe vendore, zërat e atyre që respektojnë natyrën, por që janë skeptikë ndaj fryrjes së rregulloreve, kanë humbur. Kjo ka krijuar probleme si për konservatorët ashtu edhe për mjedisin.
Në imagjinatën e publikut, shqetësimi për mjedisin është bërë pothuajse sinonim me thirrjet për rritjen e rolit të qeverisë. Si pasojë, sa herë që shfaqet një problem mjedisor, publiku menjëherë kërkon më shumë ligje ose më shumë taksa. Vetë konservatorët duket se e kanë brendësuar këtë lidhje, duke i lënë ligjvënësit e qendrës së djathtë me pak mundësi politikash për të adresuar shqetësimet mjedisore në mënyra që nuk zgjerojnë madhësinë dhe shtrirjen e qeverisjes.
Pa një qasje alternative ndaj politikës mjedisore, konservatorët mund të ndihen të bllokuar, të detyruar të pretendojnë se problemet mjedisore ose janë një “mashtrim” ose jo aq serioze sa pretendojnë ambientalistët. Kjo, në të vërtetë, ndonjëherë ndodh. Por aty ku ka ndotje reale ose probleme të tjera të degradimit të mjedisit, linja standarde e mbrojtjes konservatore është e pambrojtshme. Mungesa e alternativave efektive të politikave, secila betejë e humbur e konservatorëve për çështjet mjedisore do të thotë domosdoshmërisht më shumë zgjerim i qeverisë. Për ata që besojnë në idealet amerikane të lirisë dhe sipërmarrjes së lirë, rruga përpara është një tërheqje e ngadaltë por e pashmangshme.
Ajo që relativisht pak e kuptojnë është se preferenca refleksive e të majtës politike për më shumë rregullim shpesh është demonstruar të jetë e keqe për mjedisin. Shihni rezultatet e dobëta të Aktit të Specieve të Rrezikuara. Vetëm 1 përqind e specieve të listuara janë rikuperuar dhe, në disa raste, rregulloret në të vërtetë kanë nxitur shkatërrimin e habitatit. Siç është cekur nga Michael J. Bean-ish-kreu i programit të kafshëve të egra të Fondit të Mbrojtjes së Mjedisit dhe zëvendës-ndihmës sekretari aktual kryesor për Peshqit dhe Kafshët e egra dhe Parqet Kombëtare në Departamentin e Brendshëm të SHBA-në një fjalim të vitit 1994: “Qukapiku me kokë të kuqe është më afër zhdukjes sot sesa ishte një çerek shekulli më parë kur filloi mbrojtja.”
Marrëveshja e Konferencës Amerikane të Kryetarëve të Bashkiveë për Mbrojtjen e Klimës – një angazhim i iniciuar nga Qyteti i Seattle në 2005 për të reduktuar emetimet në 7 përqind nën nivelet e 1990 deri në 2012 – qëndron si një dështim tjetër dramatik. Vetëm disa, nëse ka të tillë, nga më shumë se 1.000 qytete që përfundimisht nënshkruan dokumentin, bënë përpjekje të përmbushnin objektivat e saj për reduktimin e karbonit.
Konservatorët dhe të tjerët që besojnë në tregun e lirë kanë nevojë për një alternativë ndaj qasjes së dështuar mjedisore të viteve 1970 të burokracisë qeveritare gjithnjë në zgjerim. Në vend që thjesht të refuzojnë të pranojnë rrezikun mjedisor, konservatorët kanë nevojë për qasje që nderojnë besimin tonë në lirinë personale, ndërsa kërkojnë rezultate aktuale mjedisore.
Nga përqasjet bashkëpunuese deri tek forcat e tregut, ka disa opsione që ofrojnë alternativa efektive ndaj përqasjes standarde të qeverisë së madhe. Nevojitet një listë prioritare e përqasjeve ndaj politikës mjedisore, duke filluar me përqasje bashkëpunuese dhe të bazuara në të drejtat e pronës dhe duke u kthyer në rregullore vetëm kur është opsioni i vetëm efektiv dhe i arsyeshëm.
Është koha që konservatorët, shumë prej të cilëve rrethohen çdo ditë me bukurinë natyrore të përshkruar në “Amerika, the Beautiful”, të rivendosin politikën mjedisore në rrugën e duhur. Me këto parime, ne, siç thotë vargu i dytë rrallë i kënduar, mund të bëjmë një politikë mjedisore: “Një shteg për lirinë e rrahur nëpër shkretëtirë.”
Të Fundit
Nuk ekziston diçka e tillë si shoqëria sekulare. Pretendimi im është njëkohësisht brutal dhe paradoksal: çështja…
Yan Xuetong Yan Xuetong, autori i “Mendimi i lashtë kinez, fuqia moderne kineze”, është profesor…
Arsimi i lartë është në trysninë e transformimeve të mëdha. Studimet tregojnë se shumica e…
Robert A. Pape Që nga 7 tetori, Izraeli me rreth 40,000 trupa ushtarake ka pushtuar…
Me politicid nënkuptoj një proces që ka si qëllim final shpërberjen e existencës së popullit…
Kisha serbe ka qenë një strehë e ngrohtë e gatitjes së paranojës revanshiste serbe ndaj…