Momenti populist

Është e qartë se populizmi ka humbur kuptimin e tij origjinal ideologjik si shprehje e radikalizmit agrar.

Shkruar nga

Ndryshe nga partitë ekstremiste të viteve 1930, lëvizjet e reja populiste në mbarë botën nuk synojnë të shfuqizojnë demokracinë: përkundrazi, ato lulëzojnë me mbështetjen demokratike. Ajo që po dëshmojmë sot, shkruan Ivan Krastev, është një konflikt midis elitave që po bëhen gjithnjë e më dyshuese ndaj demokracisë dhe publikut të zemëruar që po bëhet gjithnjë e më joliberal.

“Një fantazmë po ndjek botën: populizmi. Një dekadë më parë, kur kombet e reja po shkonin drejt pavarësisë, pyetja që shtrohej ishte: sa prej tyre do të bëhen komunistë? Sot, kjo pyetje, aq e besueshme atëherë, tingëllon pak e vjetruar. Për aq sa sundimtarët e shteteve të reja përqafojnë një ideologji, ajo tenton më shumë të ketë një karakter populist. Ky vëzhgim është bërë nga Ghita Ionescu dhe Ernest Gellner dyzet vjet më parë. Një periudhë kohore e mjaftueshme që “populizmi” fillimisht të zhduket dhe më pas të rishfaqet si fenomeni global që është sot. Tani, si atëherë, rëndësia e populizmit nuk mund të vihet në dyshim, megjithëse tani, si atëherë, është e paqartë se çfarë është populizmi.

Nga njëra anë, koncepti i “populizmit” shkon prapa në lëvizjen e protestës së fermerëve amerikanë në fund të shekullit të nëntëmbëdhjetë; nga ana tjetër, te narodnikët e Rusisë rreth të njëjtës periudhë. Më vonë, koncepti u përdor për të përshkruar natyrën e pakapshme të regjimeve politike në vendet e Botës së Tretë të qeverisur nga liderë karizmatikë, të aplikuara mbi të gjitha në politikën e Amerikës Latine në vitet 1960 dhe 1970. Ky transformim në përdorimin e konceptit vetëm sa përforcoi pretendimin e Isaiah Berlin se ajo vuan nga kompleksi i Hirushes: ka një këpucë në formën e populizmit, por nuk ka këmbë që i përshtatet.

Ajo që bie në sy në përdorimin aktual të termit është diversiteti pothuajse i pallogaritshëm i politikave dhe aktorëve që ai përpiqet të mbulojë. A nuk është një fyerje për kuptimin e zakonshëm të bashkosh revolucionin bolivar të majtë të Hugo Chavez-it me ideologjinë dhe politikën e qeverisë aktuale antikomuniste në Varshavë? Çfarë mund të jetë më konfuze sesa të përshkruani politikën e Silvio Berlusconit dhe Mahmoud Ahmedinejad si populiste? Por komentuesit dhe teoricienët politikë që këmbëngulin në përdorimin e “populizmit” si një emër të përgjithshëm për lojtarë të tillë të ndryshëm politikë, kanë një pikë. Vetëm një koncept i paqartë dhe i keqpërcaktuar si “populizmi” mund t’i mundësojë dikujt të kuptojë transformimin rrënjësor të politikës që po ndodh në shumë vende anembanë botës. Më shumë se çdo koncept tjetër që qarkullon aktualisht, “populizmi” kap natyrën e sfidave me të cilat përballet demokracia liberale sot. Këto nuk burojnë nga ngritja e alternativave antidemokratike dhe autoritare, por nga mutacionet e rrezikshme brenda vetë demokracive liberale.

Është e qartë se populizmi ka humbur kuptimin e tij origjinal ideologjik si shprehje e radikalizmit agrar. Populizmi është shumë eklektik për të qenë një ideologji ashtu siç janë liberalizmi, socializmi apo konservatorizmi. Por interesi në rritje për populizmin ka kapur prirjen kryesore të botës moderne politike – ngritjen e joliberalizmit demokratik.

Qoftë përhapja e revolucioneve populiste në Amerikën Latine, trazirat politike në Evropën Qendrore, apo logjika politike pas votës “jo” në referendumet për kushtetutën e BE-së në Francë dhe Holandë – është rritja shoqëruese e joliberalizmit demokratik që na shqetëson. Populizmi i ri nuk përfaqëson një sfidë për demokracinë, e kuptuar si zgjedhje të lira apo sundim të shumicës. Ndryshe nga partitë ekstremiste të viteve 1930, populistët e rinj nuk planifikojnë të shpallin të jashtëligjshme zgjedhjet dhe të vendosin diktatura. Në fakt, populistët e rinj i pëlqejnë zgjedhjet dhe, për fat të keq, shpesh i fitojnë ato. Ajo që ata kundërshtojnë është natyra përfaqësuese e demokracive moderne, mbrojtja e të drejtave të pakicave dhe kufizimet ndaj sovranitetit të njerëzve, një tipar dallues i globalizimit.

Ne përpiqemi të llogarisim ngritjen e populizmit sot nga erozioni i konsensusit liberal që u shfaq pas përfundimit të Luftës së Ftohtë nga njëra anë, dhe nga tensionet në rritje midis mazhoritarizmit demokratik dhe konstitucionalizmit liberal – dy elementët themelorë të regjimeve liberale demokratike- ne tjetren. Rritja e populizmit tregon rënien e atraktivitetit të zgjidhjeve liberale në fushat e politikës, ekonomisë dhe kulturës, dhe popullaritetin në rritje të politikës së përjashtimit.

Gjendja populiste

Do të ishte një gabim i madh të shihet ngritja e partive populiste si një fitore e qëndrimeve antidemokratike. Në fakt, rritja është një nënprodukt i valës së demokratizimit gjatë viteve “të gjata” 1990. “Zëri i Popullit 2006”, një sondazh global i opinionit i kryer nga Gallup International, zbuloi se 79 për qind e njerëzve në mbarë botën pajtohen se demokracia është forma më e mirë e qeverisjes në dispozicion, por vetëm një e treta pajtohen se zëri i popullit dëgjohet nga qeveritë e vendeve të tyre. Është pikërisht për shkak se populistët aktualë nuk mund të portretizohen si antidemokratikë cka I bën liberalët të jenë të hutuar dhe të duken të pafuqishëm përballë sfidës populiste.

Në debatin aktual, “populizmi” lidhet më së shumti me një ligjërim emocional, të thjeshtuar dhe manipulues të drejtuar në “ndjenjat e brendshme” të njerëzve, ose me politika oportuniste që synojnë “blerjen” e mbështetjes. Por a është i ndaluar apelimi ndaj pasioneve të njerëzve në politikën demokratike? Dhe kush vendos se cilat politika janë “populiste” dhe cilat janë “të shëndosha”? Siç ka vënë në dukje Ralf Dahrendorf, “populizmi i dikujt është demokracia e tjetrit dhe anasjelltas”.2 Nëse nuk marrim këshillën e Brehtit dhe shpërndajmë popullin për të zgjedhur një të ri, populizmi është dhe do të mbetet pjesë e peizazhit politik.

Në zemër të sfidës populiste nuk është ngritja e partive dhe lëvizjeve politike që i bëjnë thirrje “popullit” kundër përfaqësuesve të supozuar të popullit, duke sfiduar kështu partitë, interesat dhe vlerat e vendosura politike. Populizmi gjithashtu nuk është i përshtatshëm për të përshkruar transformimin e sistemit politik demokratik në Evropë dhe zëvendësimin e demokracisë partiake me demokracinë mediatike. Populizmi si sinonim i politikës post-moderne, si ikje nga politika klasore dhe e interest politik drejt një qendre të re, është kapelë e vjetër.

Në thelb, tipari përcaktues i populizmit është pikëpamja se shoqëria ndahet në dy grupe homogjene dhe antagoniste: “populli si i tillë” dhe “elita e korruptuar”. Ai vazhdon të argumentojë se politika është shprehje e vullnetit të përgjithshëm të njerëzve dhe se ndryshimi shoqëror është i mundur vetëm nëpërmjet ndryshimit rrënjësor të elitës.

Kësaj i korrespondojnë dy tendenca: zbatimi i mazhoritarizmit populist dhe manipulimi në rritje nga elita. Regjimi revolucionar në Venezuelë – një ilustrim tekstual i nocionit të Tokvilit për tiraninë e shumicës – dhe regjimi i bazuar në manipulime në Moskë janë vetëm dy anët e së njëjtës medalje populiste. Qëllimi i revolucionit populist në Amerikën Latine është të bllokojë kthimin në pushtet të pakicës së korruptuar; Sistemi i “demokracisë sovrane” të Putinit parandalon që shumica e rrezikshme të përfaqësohet politikisht.

Dilema e Evropës Qendrore

Rreziqet e joliberalizmit demokratik mund të vërehen në dilemat politike me të cilat përballet sot Evropa Qendrore. Formimi i koalicionit populist në Poloni pas zgjedhjeve në shtator/tetor 2005 ishte një sinjal paralajmërues i hershëm se diçka e çuditshme dhe e papritur po ndodhte në politikën e Evropës Qendrore. Tingëlloi edhe më shumë kur Jaroslaë Kaczynski – vëllai binjak i presidentit Lech Kaczynski – zëvendësoi Kazimierz Marcinkieëicz si kryeministër, duke sjellë me vete populistë të tjerë si Roman Giertych në kabinet [Giertych u shkarkua në gusht 2007 – red.].

Zgjedhjet sllovake më 17 qershor 2006 dhe formimi i një qeverie të re në Bratislavë ishin një tregues se ajo që kishte ndodhur në Poloni nuk ishte thjesht një episod i vetëm, por pjesë e një tendence në politikën e Evropës Qendrore. Kabineti i formuar nga Robert Fico bashkoi populistët e tij të majtë të moderuar, nacionalistët ekstremë të Jan Slota-s dhe partinë e ish-kryeministrit Vladimir Meciar. Koalicioni ofron një përzierje premtimesh ekonomike joliberale dhe të majta, shumica e të cilave nuk u zbatuan kurrë, dhe një axhendë kulturore konservatore, një shprehje e rritjes së pasigurisë dhe ksenofobisë.

Arsyet pse reformistët liberalë pro-evropianë humbën zgjedhjet nuk janë të vështira për t’u identifikuar: ato janë mbi të gjitha papunësia e lartë dhe pabarazia sociale në rritje. Është më e vështirë të shpjegohet pse populistët dhe gjysmëfashistët ishin alternativa e vetme në dispozicion. A ka diçka që nuk shkon me Evropën Qendrore – apo mund të ketë diçka  që nuk është në rregull me demokracinë?

Në të njëjtën ditë që Fico formoi qeverinë e tij, gjykata kushtetuese sllovake njoftoi se një shtetas sllovak kishte ngritur një padi duke kërkuar që gjykata të anulonte rezultatet e zgjedhjeve. Paditësi deklaroi se Republika Sllovake kishte dështuar në krijimin e një sistemi “normal” të zgjedhjeve dhe për këtë arsye kishte shkelur të drejtën kushtetuese të qytetarëve sllovakë për t’u qeverisur me mençuri. Në sytë e pretenduesit, çdo sistem zgjedhor që mund të sillte në pushtet një ekuipazh kaq të larmishëm sa qeveria e re sllovake, nuk mund të quhej “normal”.

Kërkuesi i vetëm sllovak kishte një pikë. E drejta për t’u qeverisur me mençuri mund të kundërshtojë të drejtën e votës. Kjo është tradicionalisht ajo që i bën liberalët nervozë për demokracinë. Dikush pothuajse mund të thotë se qytetari sllovak ishte një rimishërim i liberalit me ndikim të shekullit të nëntëmbëdhjetë, François Guizot (1787-1874).

Ishin Guizot dhe kolegët e tij, “doktrinarët”, ata që përdorën gjithë elokuencën e tyre për të argumentuar se demokracia dhe qeverisja e mirë mund të bashkëjetojnë vetëm nën një regjim të votës të kufizuar. Sipas tyre, sovrani i vërtetë nuk është populli, por arsyeja. Pra, votimi duhet të diskutohet në aspektin e kapaciteteve dhe jo të drejtave. Në shekullin e nëntëmbëdhjetë, kapaciteti u përkthye si pronë ose edukim; fuqia për të votuar mund t’u besohej vetëm atyre me arsimin e duhur ose prona të mjaftueshme. Sot askush nuk do të guxonte të argumentonte për kufizimin e të drejtave të votës. Megjithatë, një profesor i respektuar liberal në Poloni sugjeroi së fundmi futjen e një testi për pjekurinë politike. Demokracia sovrane e Putinit ofron një zgjidhje tjetër: projekti nuk është të kufizojë numrin e njerëzve me të drejtë vote, por të kufizojë zgjedhjet për kë të votojnë. Teknologët politikë të Kremlinit menaxhojnë kështu një sistem politik që de facto përjashton mundësinë që partia apo kandidati i padëshiruar të fitojë zgjedhjet.

Elitat kundër popullit

Paradoksi i politikës aktuale evropiane kapet më së miri në pyetjen: “Si është e mundur të ketë elita që, njëkohësisht, legjitimohen në nivel global dhe lokal?” Politika evropiane nuk arrin të japë një përgjigje. Pas gjithë asaj që ka ndodhur kohët e fundit në Poloni, Sllovaki dhe gjetkë në Evropën Qendrore Lindore, nuk është çudi që të duhet besim dhe imagjinatë për të mbetur një euro-optimist.

Është perverse, por e vërtetë që, në epokën aktuale, elitat evropiane ëndërrojnë fshehurazi për një sistem që do t’u heqë votuesve të papërgjegjshëm fuqinë për të minuar politikën racionale dhe se ata janë më se të gatshëm të përdorin Bashkimin Evropian për të realizuar këtë ëndërr. Në të njëjtën kohë, shumica e qytetarëve janë të bindur se kanë të drejtën e votës, por jo të drejtën për të ndikuar në vendimmarrje, prandaj kundërshtojnë integrimin e mëtejshëm në BE.

Në këtë kuptim, Europa Qendrore sot mund të krahasohet me Francën e vitit 1847, përpara valës së madhe të revolucionit kombëtar-popullor në 1848. Në vitin 2007, protagonistët kryesorë të politikës evropiane janë elitat që ëndërrojnë për një formë politikisht korrekte të votimit të kufizuar, ndërsa populli është i bindur se tashmë jeton nën një regjim të kufizuar të votës.

Shumica e re populiste i perceptojnë zgjedhjet jo si një mundësi për të zgjedhur midis opsioneve politike, por si një revoltë kundër pakicave të privilegjuara – në rastin e Evropës Qendrore, elitave dhe një “tjetri” kolektiv kyç, romët. Në retorikën e partive populiste, elitat dhe romët janë binjakë: asnjëri nuk është si “ne”; të dyja palet vjedhin dhe plackisin nga shumica e ndershme; as nuk paguajnë taksat që duhet të paguajnë; dhe të dyja mbështeten nga të huajt – Brukseli në veçanti. Ndjenjat antielitare ishin një element i rëndësishëm në motivimin e evropianëve qendrorë për të mbështetur anëtarësimin në BE; tani po kthehen kunder BE-se. Sondazhet e opinionit tregojnë se gjatë procesit të anëtarësimit shumica priret ta shohë Brukselin si një aleat në kontrollin e elitave të korruptuara. Kur këto vende janë në BE, megjithatë, Brukseli perceptohet si një aleat i elitave që ofron një mënyrë për të shmangur llogaridhënien demokratike.

Rezultati është politika ku populistët po bëhen haptazi joliberalë, ndërsa elitat fshehtas ushqejnë pakënaqësi antidemokratike. Ky është rreziku real i momentit populist. Në epokën e populizmit, fronti nuk qëndron mes të majtës dhe të djathtës, as ndërmjet reformatorëve dhe konservatorëve. Është më shumë rasti që ne jemi dëshmitarë të një konflikti strukturor midis elitave që po bëhen gjithnjë e më dyshuese ndaj demokracisë dhe publikut të zemëruar që po bëhen gjithnjë e më anti-liberalë. Lufta kundër korrupsionit, “lufta kundër terrorit” dhe antiamerikanizmi janë vetëm tre manifestime të politikës së re të populizmit.

Demokracitë liberale perëndimore promovojnë axhendën kundër korrupsionit në një përpjekje për të kanalizuar ndjenjat antielitare në mbështetje për demokracinë dhe liberalizmin ekonomik; problemi nuk është sistemi, por qeveritë e korruptuara. Në këmbim të mbështetjes për “luftën kundër terrorizmit” global, Uashingtoni lejon qeveritë e diskredituara, por të dobishme politikisht, të etiketojnë kundërshtarët e tyre vendas “terroristë” dhe të frenojnë të drejtat civile. Në rastin e anti-amerikanizmit, qeveritë e korruptuara dhe joliberale përpiqen të fitojnë legjitimitet duke bindur publikun e frustruar se SHBA është shkaku kryesor i çdo gjëje që shkon keq në vendet e tyre dhe në mbarë botën.

Demokracia liberale është në rrezik kur konflikti strukturor midis “elitës” dhe “popullit” nuk shihet më si një pengesë, por një aset i madh. Brezi aktual i liberalëve evropianë është edukuar në një traditë politike që supozon gabimisht (historikisht dhe teorikisht) se partitë anti-liberale janë gjithashtu antidemokratike. Ky nuk është më rasti. Sfida e vërtetë me të cilën po përballet sot demokracia liberale është ngritja e joliberalizmit demokratik. Kushdo që dëshiron të shpëtojë demokracinë, thirret të luftojë në dy fronte: kundër populistëve dhe kundër atyre liberalëve që e përçmojnë demokracinë.

Përktheu: Kevi Muçllari

Të Fundit


Kriza në Arsim: skicë për reformën në arsimin e lartë

Kriza në Arsim: skicë për reformën në arsimin e lartë

Arsimi i lartë është në trysninë e transformimeve të mëdha. Studimet tregojnë se shumica e…

Fushata e dështuar e bombardimeve të Izraelit në Gaza 

Fushata e dështuar e bombardimeve të Izraelit në Gaza 

Robert A. Pape Që nga 7 tetori, Izraeli me rreth 40,000 trupa ushtarake ka pushtuar…

Politicidi: Lufta e Ariel Sharonit Kundër Palestinezëve* 

Politicidi: Lufta e Ariel Sharonit Kundër Palestinezëve* 

Me politicid nënkuptoj një proces që ka si qëllim final shpërberjen e existencës së popullit…

Mitet serbe për Kosovën dhe përkundja e tyre në rrëfimin publik shqiptar

Mitet serbe për Kosovën dhe përkundja e tyre në rrëfimin publik shqiptar

Kisha serbe ka qenë një strehë e ngrohtë e gatitjes së paranojës revanshiste serbe ndaj…

Keqkuptimi i europianëve me Serbinë!

Keqkuptimi i europianëve me Serbinë!

Serbia e do Europën, por një Europë që i ngjan Serbisë jo një Serbi që…

Çfarë duhet të bëjë më pas Izraeli?  

Çfarë duhet të bëjë më pas Izraeli?  

Ian Bremmer  Drejtor i GZERO Media Group  Marrë nga GZero Inkursioni tokësor i Izraelit në Gaza duket se ka…